Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…!!!!!!!!!

ΜΑΚΑΡΙΟΙ οι πτωχοί τω πνεύματι… ΤΙ γίνεται, όμως, όταν δεν ανήκεις στην πιο πάνω κατηγορία; ΤΙ γίνεται, αν είσαι (αυτό τον καιρό) Έλληνας ψηφοφόρος και έχεις και δυο δράμια μυαλό; ΠΩΣ να συμπεριφερθείς, πώς να αποφασίσεις και με τι καρδιά αυτούς που σε εξαθλίωσαν να ξαναψηφίσεις. ΜΠΡΟΣ στο αδιέξοδο αυτό δίλημμα, πάνω στο οποίο «σπάει τα μούτρα της» ακόμα και η στοιχειώδης λογική, θα βρεθούν σε 10 μέρες, αρκετοί συμπατριώτες μας ψηφοφόροι. ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όλους αυτούς που «με νύχια και με δόντια», κόντρα στις σειρήνες της κοινωνικά ισοπεδωτικής τριακοπενταετίας, που οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση, προσπάθησαν να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους. ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ σε όλους αυτούς που και σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, δυσκολεύονταν να βρουν κόμμα να τους εκφράζει και υποψήφιο να στηρίξουν. ΣΕ όλους αυτούς που ψήφιζαν από «υποχρέωση» απέναντι στο δημοκρατικό τους καθήκον ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα ωρίμαζαν και τα κόμματα και οι ψηφοφόροι και θα έβρισκε η χώρα το δρόμο της. ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ για μια στιγμή να είσαστε στη θέση ενός τέτοιου ψηφοφόρου και την επόμενη Κυριακή να βρεθείτε μπρος στην κάλπη. Τι θα κάνατε; Ποιο κόμμα θα ψηφίζατε για να αναλάβει τις τύχες του τόπου. ΕΓΩ μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Μιλάμε για ακροβασία στο κενό. Για μια άσκηση στα όρια της παράνοιας. ΞΕΧΑΣΤΕ τις θεωρητικές αερολογίες του στιλ ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και ότι οι εκλογές δίνουν... λύσεις. ΞΕΧΑΣΤΕ, επίσης, τα περί «σοφίας» των λαών. Αν οι λαοί ήταν «σοφοί» θα ήταν και ο κόσμος διαφορετικός. ΚΑΙ αν όλα τα πιο πάνω σε ορισμένες χώρες έχουν μια σχετική ισχύ, στην πατρίδα μας δεν έχουν καμία, αν κρίνουμε από την πρόσφατη (και παλαιότερη) ιστορία. ΟΙ εκλογές από μόνες τους ούτε τη Δημοκρατία φέρνουν ούτε λύσεις δίνουν, αν δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και, κυρίως, το ανθρώπινο δυναμικό, που θα υλοποιήσει (έστω ένα μέρος) των υποσχέσεων που απλόχερα δίνονται. ΑΣ ξεκινήσουμε, όμως, από το δόγμα της εποχής που θέλει τις χώρες να πηγαίνουν μπροστά με ισχυρές (και αποφασιστικές) κυβερνήσεις. ΚΑΙ αν αυτό ισχύει για όλες τις εποχές (και χώρες), στην πατρίδα μας κάτω από τις παρούσες συνθήκες (διάλυσης) είναι απόλυτα απαραίτητο για να αποφευχθούν τα χειρότερα.

ΑΣ υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάποιος που έχει δυο δράμια μυαλό και γνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης, φτάνει ενώπιον της κάλπης, που σημαίνει ότι είναι εκ των πραγμάτων αποφασισμένος να ψηφίσει. Τι ψηφίζει; ΨΗΦΙΖΕΙ κάποιο κόμμα που έχει ταχθεί υπέρ του Μνημονίου ή διαλέγει να στηρίξει κάποιο άλλο που είναι εναντίον; ΜΕ λίγες κουβέντες αυτό που του ζητούν να αποφασίσει είναι αν τάσσεται υπέρ ενός αργού «θανάτου» με τις ευλογίες του Μνημονίου ή υπέρ ενός ξαφνικού με την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή στην (αθάνατη!) δραχμή. ΜΠΡΟΣ, δηλαδή, γκρεμός και πίσω ρέμα ό,τι και να ψηφίσει. Όμως, η παράταση ζωής (με το Μνημόνιο) σου αφήνει και το περιθώριο να προκύψει (έστω και τυχαία) κάποιο «θαύμα», ενώ ο ξαφνικός «θάνατος», όπως και να το δεις, δεν παύει να είναι ένας θάνατος. ΑΣ πούμε ότι ο υποθετικός ψηφοφόρος μας έχει ταχθεί (ελπίζοντας στο «θαύμα) να ψηφίσει κάποιο κόμμα που έχει ταχθεί, έστω με επιφυλάξεις (όπως η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη) υπέρ του Μνημονίου. ΕΠΕΙΔΗ, όμως, παράλληλα αντιλαμβάνεται ότι η χώρα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση, αποφασίζει να στηρίξει ένα από τα μεγάλα κόμματα, που, παρά τις ύβρεις, που ανταλλάσουν μεταξύ τους, πιστεύει ότι η σκληρή πραγματικότητα θα τα αναγκάσει να συνεργαστούν μετεκλογικά ΕΙΝΑΙ δυνατόν, όμως, ένας λογικός ψηφοφόρος με την ελάχιστη δυνατή μνήμη, να ψηφίσει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα που φέρουν το 80% της ευθύνης για τη φρίκη που βιώνει η χώρα; Η ψήφος (ακόμα και κάτω από τις συνθήκες που περιγράψαμε) στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή τη Ν.Δ., δεν σημαίνει μόνο άφεση αμαρτιών, για όσα διέπραξαν στο παρελθόν, αλλά εμπεριέχει και την πιθανότητα να ξανακάνουν τα ίδια. ΠΩΣ είναι δυνατόν να ψηφίσει ένας αξιοπρεπής άνθρωπος ένα από τα δύο πιο πάνω κόμματα, τα οποία μάλιστα δεν είχε ψηφίσει ποτέ στο παρελθόν; Είναι κάτι τέτοιο λογικό;
ΟΥΤΕ σωστό ούτε λογικό είναι. Έλα, όμως, που έχει και η λογική τα καπρίτσια της και ενίοτε αδικεί και τον ίδιο της τον εαυτό. ΑΠΟ τα δέκα κόμματα που εικάζεται ότι μπορούν να μπουν στη Βουλή (όπως και στις μετεμφυλιακές εκλογές του 1950) τα τέσσερα είναι εναντίον του Μνημονίου και τα έξι εναντίον. ΔΕΞΙΟΙ και αριστεροί υπάρχουν μόνο στα χαρτιά γιατί, στην πραγματικότητα, οι ψηφοφόροι έχουν χωριστεί στους Μνημονιακούς και τους Αντιμνημονιακούς. ΤΑ τρία κόμματα της άκρας δεξιάς, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του Καμένου και η φασιστική Χρυσή Αυγή, έχουν ταχθεί κατά του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, όπως και τα δύο μεγάλα κόμματα της Αριστεράς, το Κ.Κ.Ε. και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΕΚΤΟΣ των δύο μεγάλων κομμάτων, υπέρ του Μνημονίου έχει ταχθεί και η ΔΗΜ.ΑΡ. του Κουβέλη, που πριν λίγους μήνες εγκατέλειψε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., καθώς και η Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη που έφυγε από τη Ν.Δ. ΚΟΝΤΑ τα πιο πάνω υπάρχουν και μικρότερες ομάδες (που το παίζουν κόμματα), ελπίζοντας ότι πάνω στην αναμπουμπούλα θα κάνουν καμιά αρπαχτή και θα τρυπώσει κάποιος στη Βουλή. ΚΑΠΩΣ έτσι έχει χοντρικά η κατάσταση, που σημαίνει ότι αντί η πρωτοφανής κρίση, που απειλεί με ολική καταστροφή τη χώρα, να συμβάλει στην συσπείρωση και την ενότητα λαού και κομμάτων λειτούργησε ακριβώς αντίθετα. ΜΕΣΑ σε αυτό το σκηνικό της πολυδιάσπασης και της γενικευμένης σύγχυσης καλούνται οι ψηφοφόροι «να βγάλουν το φίδι από την τρύπα» και να δείξουν (όπως πιστεύουν οι αφελείς) το δρόμο της μετεκλογικής συνεργασίας στα κόμματα. ΣΤΟ ερώτημα γιατί τα κόμματα δεν έδειξαν στους ψηφοφόρους το δρόμο της συνεργασίας πριν τις εκλογές, κανείς δεν απαντά. ΕΙΜΑΙ σχεδόν βέβαιος ότι οι εκλογές της 6ης Μαΐου, με τους συγκεκριμένους υποψήφιους (και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται) θα οδηγήσουν τη χώρα στο πλήρες αδιέξοδο. ΤΟ τι θα γίνει μετά τις εκλογές κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια. Το πιο πιθανό είναι η χώρα να χρεοκοπήσει (και επίσημα) και η ελληνική κοινωνία να επιστρέψει στα χρόνια του Στέλιου Καζαντζίδη. ΜΕΧΡΙ στιγμής τίποτα δεν δείχνει ότι το σημερινό κλίμα μπορεί να ανατραπεί πριν η χώρα φτάσει στο τέλος της μεγάλης κατηφόρας και μάλιστα χωρίς φρένα. ΤΑ όσα λέγονται περί επενδύσεων και ανάπτυξης που θα μας βγάλουν από την κρίση είναι αέρας κοπανιστός τη στιγμή που όχι οργανωμένο κράτος δεν υπάρχει αλλά, αλλά ούτε υποψία κράτους. ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι μετά 21 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. ΣΥΝΕΠΩΣ, η ανάπτυξη (που όλοι πιπιλίζουν) δεν μπορεί να σώσει μια χώρα που ο κρατικός μηχανισμός της «δεν μπορεί να μοιράσει άχυρο σε δυο γαιδάρους». ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και τα λέμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
http://neoskosmos.com ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ