ΑΡΘΡΟ "ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ" ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΧΡ. ΓΟΥΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ - ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Υπάρχει αναβρασμός. Και εν βρασμώ ψυχής πολλά μπορούν να γίνουν. Ακόμη και εποικοδομητικές καταστροφές. Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας ότι άνεργος δεν
σημαίνει ανενεργός. Αντίθετα, σημαίνει συσσώρευση δυναμικής ενέργειας, που δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως όφειλε, και που όταν φθάσει στο κρίσιμο σημείο πίεσης θα προκαλέσει την εκρηκτική διάλυση της χύτρας ταχύτητος η οποία εδώ και κάποια χρόνια τώρα προσπαθεί να μεταποιήσει τις ανθρώπινες ψυχές αυτής της χώρας που τις θεωρεί φυτικά προϊόντα (ίσως επειδή τους άναγκάζει να φυτοζωούν) σε μέλανα ζωμό. Όμως μ' αυτόν τρέφονταν οι Σπαρτιάτες που είχαν το σθένος του μολών λαβέ, του τάν ή επί τάς και γενικότερα της αίσθησης του οριακού του πράγματος και του «ως εδώ και μην παρέκει». Ενδεχόμενο αποτέλεσμα; Να πέσει το οικοδόμημα (και για να πέσει θα πρέπει να δυναμιτισθεί), να φύγουν τα μπάζα και να αρχίσει η ανοικοδόμηση.
Το ετοιμόρροπο μεταπολιτευτικό οικοδόμημα δεν είναι διατηρητέο γιατί είναι εξαμβλωματικό: κακοποίησε την γλώσσα μας, διέφθειρε τα ήθη μας και συνεχίζει να προσβάλλει την αισθητική μας. Οι τελευταίοι έγιναν πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι. Και οι τελευταίοι αντί να αμείβονται με αυτό που πραγματικά τους αναλογεί σε μία πραγματική οικονομία (με μισθό ανειδίκευτου εργάτη) αμείβονται πλουσιοπάροχα ως εκπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο (τρομάρα τους και τρομάρα του), εγκαθιδρύοντας έναν οικονομικό παράδεισο δι' εαυτούς και παρατρεχάμενους, έναν καφκικό απρόσιτο «πύργο» περιβαλλόμενο από πτωχοποιημένους ιθαγενείς υπηκόους που ζουν στις καλύβες (του μπαρμπα-Θωμά) μιας αναβράζουσας κοινωνικής κόλασης. Αυτήν την αναστροφή των αξιών ούτε ο Νίτσε δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί όταν ζητούσε επαναξιολόγηση των αξιών.
Ποιών αξιών; Οι άρχοντες του πύργου είναι κυνόμορφοι, κυνόφωνοι και κυνοκέφαλοι. Και συνακόλουθα κυνικοί. Δεν ομιλούν και δεν σκέπτονται. Απλά γαβγίζουν και κάποιοι εξ' αυτών δαγκώνουν λυσσαλέα τον εθνικό και λαϊκό πλούτο που θεωρούν ιδιοκτησία τους, ιδιοποιώντας την περιουσία των υπηκόων τους με την επιβολή επαχθούς και απεχθούς υπερφορολόγησης που ούτε οι Οθωμανοί δεν είχαν ποτέ διανοηθεί να επιβάλουν. Πιο Τούρκοι κι από τους Τούρκους, κατά τα λεγόμενα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, όταν το αργυρώνητο φαναριώτικο και εθελόδουλο πολιτικό σύστημα προσπαθούσε να τον εξοντώσει. Οι κύνες βουλεύονται στο Κυνοβούλιο. Τα μεταλλαγμένα πρόβατα, η κάθε Ντόλλυ που τους υφίσταται και υποτάσσεται στις επιταγές τους (πάντα ακάλυπτες φυσικά), βελάζουν ως πρόβατα επί σφαγήν, ως αμνοί του Θεού οι αίροντες την αμαρτίαν του κόσμου (των ακρίδων και τοκογλύφων). Οι λύκοι γύρω τους παραμονεύουν.
Ζούμε το λυκόφως των Θεών (Götterdämmerung), αλλά και των Eιδώλων, που εκ των πραγμάτων (de rerum natura) συμπαρομαρτεί το λυκαυγές μιας αυγής που δεν γνωρίζουμε το χρώμα της. Θα είναι ρόδινη (ροδαυγή, morgenröte) χρυσή ή απλά μαύρη; Τί θα ανατείλει μετά την δύση του Πράσινου Ήλιου; Ένας οξυβελής Ήλιος ή μήπως ο Μαύρος Ήλιος (die Schwarze Sonne) του μεσονυκτίου; Το παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη.
Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ασπασθεί το δαντικό «εγκαταλείψατε κάθε ελπίδα» (lasciate ogni speranza). Πάντα υπάρχει στον ορίζοντα το Απόλυτο Γαλάζιο για την Ελλάδα. Γρηγορείτε και προσεύχεσθε. Ο Θεός υπήρξε πάντα φιλέλλην. Κινήστε όμως κι εσείς την χείρα σας, όχι εργαλειακά, δίκην μιας εξαναγκασμένης ταλαντώσεως που χαρακτηρίζει την κατά Βησσαρίωνα «συνήθη του γένους ημών μαλακίαν» («το έθνος ημών βλακίεται και μαλακίεται»), αλλά εποικοδομητικά, με σκοπό και στόχο, πελταστές, τοξοβόλοι και ακοντιστές ως Δωριείς και όχι ως δορυφόροι και δορυάλωτοι.
Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Στην Ελλάδα, ακόμη κι αν οι πολλοί υποκύψουν, υπάρχει πάντα η εξαίρεση, το «πλην Λακεδαιμονίων». Πάντα υπάρχει η προσδοκία για την Νέα Σπάρτη. Η θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες δεν πήγε χαμένη. Άνοιξε τον δρόμο της νίκης. Για τον θαλασσομάχο Ευρυβιάδη στην Σαλαμίνα (αυτός ο Σπαρτιάτης ναύαρχος ηγείτο του ελληνικού στόλου, γεγονός που δεν σεβάστηκε και επιμελώς και διαχρονικά το αποκρύπτει η «δημοκρατική» αθηναϊκή προπαγάνδα) και για τον Παυσανία στις Πλαταιές. Η Λυκωνία (Λακωνία) έδωσε τότε την απάντηση που ποιητική αδεία υϊοθέτησε ο Σαίξπηρ στο έργο του: cry havoc and let slip the dogs of war. Όταν χρειάσθηκε φώναξε «όλεθρος» κι αμόλυσε τα λυκόσκυλα να διώξουν τα κοπρόσκυλα από την πατρίδα μας. Έτσι έγιναν τα πράγματα. Κι ό,τι συνέβη στο παρελθόν μπορεί να συμβεί ξανά στο μέλλον. Στο εγγύς ή στο απώτερον, δεν έχει σημασία. Μπορεί πάντως να συμβεί.
Τίποτε δεν έχει ακόμη τελειώσει. «Ήλθον αι ειδοί του Μαρτίου» είπε ο Καίσαρ ανεβαίνοντας τις σκάλες του Καπιτωλίου, ειρωνευόμενος τον μάντη που είχε προβλέψει την δολοφονία του εκείνη την ημέρα. «Ήλθον αλλά δεν παρήλθον», του απήντησε αυτός, καθώς ο Καίσαρ έπεφτε μετά από λίγο νεκρός, μαχαιρωμένος από εκείνους που εξέφραζαν την λαϊκή οργή. Γιατί δεν επρόκειτο περί προφητείας αλλά περί νομοτελειακής πρόβλεψης του τέλους του παιχνιδιού.
Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Η Ελλάδα ποτέ δεν τελειώνει. Πάντα αναγεννάται από τις τέφρες της. Θαρσείν χρη. Αύριο όλα θα πάνε καλύτερα.
Χρίστος Γούδης
