Καραμπινάτοι προβοκάτορες απειλούν τη Δημοκρατία στην Ελλάδα.

Όταν πριν από μερικές εβδομάδες δημοσιεύτηκε ένα καθόλου αληθοφανές σενάριο για σχέδια και -επιστημονικής φαντασίας- σενάρια πραξικοπήματος που υποτίθεται θα έκανε μερίδα αξιωματικών, η ελληνική κοινή γνώμη αντιμετώπισε το θέμα με σχετική δυσπιστία και ψυχραιμία, με εξαίρεση κύκλους αριστερών και αριστεριστών, που -αν μη τι άλλο- δεν δίνουν την αξία που πρέπει στη λαϊκή σοφία που λέει «δεν βλέπεις την καμπούρα σου»;

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί προσφεύγουμε στη λαϊκή σοφία.

Πριν από λίγες ημέρες ένας αρκετά μεγάλος αριθμός εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, θύματα της θλιβερής και διεφθαρμένης κομματοκρατίας, της οποίας οι ίδιοι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος και χαρακτηριστικό παράδειγμα, εισέβαλαν στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, χώρο με ιδιαίτερο συμβολισμό σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Φυσικά, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο το επίπεδο ενεργητικής και κυρίως παθητικής ασφάλειας του Υπουργείου, καθώς και η ανευθυνότητα με την οποία αντιμετώπισε το όλο θέμα στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, με τη δεύτερη να παραμένει απλός παρατηρητής και κρυπτόμενη πίσω από τις κουίντες, όταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ προσπαθούσε να αναχαιτίσει τις …ορδές όχι των βαρβάρων αλλά των εργαζομένων.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει μείζονα εθνικά ζητήματα, που σχετίζονται με την παραμονή της χώρας, στο ευρώ και αποτελεί ζητούμενο η πολιτική σταθερότητα για την αντιμετώπιση αυτής της τραγικής κατάστασης.

Όμως, το γεγονός ότι δεν απεδόθησαν αμέσως ευθύνες σε υψηλότατο επίπεδο για το γεγονός ότι δεν προστατεύθηκε και καταπατήθηκε το κεντρικό όργανο που είναι υπεύθυνο για την Εθνική Άμυνα της Ελλάδος, είναι δυνατόν να δώσει λάθος μηνύματα στους εσωτερικούς και εξωτερικούς υπονομευτές της νομιμότητος και της σταθερότητος.

Όσον αφορά στους εξωτερικούς υπονομευτές, δεν είναι ανάγκη να πούμε ή να γράψουμε πολλά, αφού μια απλή αναδρομή στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδος και κυρίως στα γεγονότα που βιώνουμε αυτά τα τρία χρόνια, μπορεί να πείσει και τους πιο δύσπιστους για το ρόλο που έπαιξαν και που μπορεί να παίξουν, αν αυτό επιβάλλουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα.

Υπάρχουν όμως και οι -εν δυνάμει- εσωτερικοί υπονομευτές, στους οποίους έχουμε καθήκον και ευθύνη να αναφερθούμε, παρότι υπάρχει κίνδυνος να δεχτούμε βέλη εκ δεξιών κι ευωνύμων.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, δεν μιλούμε για συνειδητούς αλλά για εξ αντικειμένου και εν δυνάμει υπονομευτές της σταθερότητος και της νομιμοτήτος της πατρίδος μας.

Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν ξένες δυνάμεις οι οποίες κάνουν ασκήσεις επί χάρτου, σχεδιάζοντας την αποσταθεροποίηση μια χώρας, αυτές αναζητούν τους στρατηγικούς συμμάχους τους στην υπό αποσταθεροποίηση χώρα.

Οι στρατηγικοί τους σύμμαχοι είναι τα στοιχεία εκείνα που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να κινητοποιηθούν και να απειλήσουν τη νομιμότητα.

Αυτά τα στοιχεία εκμεταλλεύονται, σε τέτοιες ομάδες ή κόμματα βάζουν τους «δικούς τους ανθρώπους» και οδηγούν τα πράγματα εκεί, που θα δικαιολογείται η επέμβαση για την αποκατάσταση της νομιμότητος.

Φυσικά, από την άλλη πλευρά, αυτές οι ξένες δυνάμεις θα πρέπει να έχουν τους άλλους «δικούς τους ανθρώπους», οι οποίοι ως πραξικοπηματίες ή όπως αλλιώς ονομάζονται, θα επέμβουν για να αποκαταστήσουν την τάξη και τη νομιμότητα.

Μόνο που όταν γίνει αυτό, η κατάσταση που θα προκύψει την επόμενη μέρα, θα είναι αυτή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων και πάντως όχι του ελληνικού λαού.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά.

• Ναι, η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία είναι δραματική και η απελπισία των πολιτών έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, που κανείς δεν γνωρίζει πώς μπορεί να αντιδράσει ο κόσμος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.

• Ναι, το ελληνικό κράτος και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, τα κόμματα και οι πολιτικοί έχουν τεράστιες ευθύνες για το δράμα που περνά ο ελληνικός λαός αλλά και για τις απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα σε εθνικό και γεωπολιτικό επίπεδο.

• Ναι, η οργή του κόσμου είναι δικαιολογημένη και δικαιολογημένες είναι οι αντιδράσεις ενός οικογενειάρχη που έχει να πληρωθεί έξι μήνες ή είναι άνεργος ένα και δυο χρόνια.

Όμως ακριβώς αυτή η κατάσταση είναι που καθιστά τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, που κινητοποιούν ή είναι δυνατόν να κινητοποιήσουν τις λαϊκές μάζες, ως εν δυνάμει στρατηγικούς συμμάχους ξένων δυνάμεων που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα, αν δεχτούμε ότι υπάρχουν τέτοιες δυνάμεις.

Εμείς απλά να πούμε ότι  γεγονότα όπως αυτά του Δεκεμβρίου του 2008 και η πρόσφατη εισβολή στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί και ως μια πρόβα, για μια επιχείρηση αποσταθεροποίησης της χώρας.

Και, δυστυχώς, το άκρως επικίνδυνο αυτό σκηνικό συμπληρώνει η παρουσία υποτίθεται εξειδικευμένης ομάδας στρατιωτικών που μετατέθηκαν από σχηματισμό του Κιλκίς για να προστατέψουν το Στρατόπεδο που στεγάζει το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, πράξη που θεωρείται πολιτικά ανόητη ή προβακατόρικη, αφού στην ουσία βάζει το κερασάκι στην τούρτα της ανωμαλίας και της αποσταθεροποίησης, αφού στην ουσία βάζουμε το στρατό να έλθει αντιμέτωπος με τους πολίτες, πράξη απαράδεκτη, με βάση τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν στην Ελάδα.

Γι’ αυτό, από τη μια η κυβέρνηση και από την άλλη η πεφωτισμένη (;) Αριστερά και οι μηχανισμοί επαναστατικής γυμναστικής που χρηματοδοτούνται από κόμματα και λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, θα πρέπει να συνέλθουν και να πράξουν τα δέοντα, ούτως ώστε να διατηρήσουν τη σταθερότητα στη χώρα και να μην συγκαταλεχθούν στους «στρατηγικούς συμμάχους» των …άλλων.
Είθε…

*Παρεμπιπτόντως, αντί να δημιουργούμε συνθήκες που φέρνουν πιο κοντά μια ενδεχόμενη σύγκρουση στρατού και λαού, αντί να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά -αυτό γίνεται με τη μετάθεση στρατιωτικού τμήματος-, το πρόβλημα ασφάλειας του Υπουργείου θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί κάλλιστα με μια ολοκληρωμένη μελέτη ενίσχυσης των μέτρων παθητικής ασφαλείας, που θα γίνει από ειδικούς και όχι από κομματικοποιημένους υπηρεσιακούς παράγοντες, έτσι ούτως ώστε το Υπουργείο να καταστεί στην κυριολεξία απόρθητο φρούριο από καραμπινάτους ή από εν δυνάμει προβοκάτορες, που απειλούν τη σταθερότητα της πατρίδας μας.

Είπαμε, θέλει τρόπο…