ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ !!
Βιώνουμε την τελική, επώδυνη φάση μίας παρτίδας πόκερ, μεταξύ της πολιτικής και των τραπεζών, η οποία μάλλον έχει ξεφύγει από τον έλεγχο – με προβλεπόμενα θύματα τους αποταμιευτές, καθώς επίσης τους φορολογουμένους Πολίτες...
Mελλοντικά, η εκάστοτε «δήμευση» μέρους των τραπεζικών καταθέσεων θα ολοκληρώνεται απροειδοποίητα, από την Παρασκευή το απόγευμα, έως τη Δευτέρα το πρωί – ενώ, στην ιδανική της περίπτωση, οι καταθέτες δεν θα το αντιλαμβάνονται καθόλου. Το μόνο που θα διαπιστώνουν θα είναι, χαμηλότερο το υπόλοιπο του λογαριασμού τους τη Δευτέρα το πρωί – τα χρήματα τους λιγότερα.
Έτσι θα αποφεύγεται (θεωρητικά) μία τραπεζική επίθεση (bank run), καθώς επίσης το προσωρινό κλείσιμο των τραπεζών – όπως δυστυχώς συνέβη στην Κύπρο. Εντός του έτους, θα είναι έτοιμη μία ανάλογη κοινοτική οδηγία – ακόμη όμως είναι πολλά αυτά, τα οποία καλύπτονται από ομίχλη”.
Σύμφωνα με τον επίτροπο της Ευρωζώνης, σε περίπτωση χρεοκοπίας τραπεζών, οι απλοί καταθέτες θα προηγούνται, όσον αφορά τη «διάσωση» τους – θα ακολουθούν δηλαδή τα (όποια) εγγυητικά κεφάλαια, καθώς επίσης το ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ΤΧΣ), το οποίο δεν έχει ουσιαστικά δημιουργηθεί για κάτι τέτοιο.
Εάν πράγματι ισχύουν τα παραπάνω, είμαστε αντιμέτωποι με ένα πρωτόγνωρο «πολιτισμικό σοκ» - πόσο μάλλον αφού είναι αδύνατον να αξιολογήσει ένας απλός καταθέτης, όπως απαιτούν οι ευρωπαίοι πολιτικοί σήμερα, τη βιωσιμότητα ή μη της τράπεζας, στην οποία εμπιστεύεται τις αποταμιεύσεις του.
Πολύ περισσότερο, είναι εντελώς ανέφικτη μία τέτοια αξιολόγηση, ακόμη και από έμπειρους αναλυτές, στο σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» περιβάλλον - όπου το μέγεθος της τράπεζας δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο η πολύπλοκη «δικτύωση» της, τα παράγωγα στα οποία είναι εκτεθειμένη, τα υπόλοιπα επενδυτικά ρίσκα που έχει αναλάβει κοκ., ενώ ελλοχεύει μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων (ανάλυση μας) στα θεμέλια της Ευρώπης.
ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ
Ειδικά όσον αφορά τη «δικτύωση», ο χρηματοπιστωτικός τομέας γενικά είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα συνδεδεμένος, όπουαρκεί η χρεοκοπία μίας «συστημικής» τράπεζας, για να καταρρεύσει ολόκληρο το χάρτινο οικοδόμημα. Ακριβώς για το λόγο αυτό η φράση «too big to fail», πολύ μεγάλη για να πτωχεύσει δηλαδή, έχει αντικατασταθεί από την έννοια «tooconnected to fail» - πολύ δικτυωμένη για να χρεοκοπήσει.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με μία πρόσφατη μελέτη ελβετικού πανεπιστημίου (ETH Ζυρίχης), ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είχε καταρρεύσει κατά τη διάρκεια της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων (subprime), εάν η Fed δεν είχε βοηθήσει (παράλληλα με τη διάσωση κάποιων τοπικών τραπεζών), έναν «πυρήνα» από 22 περίπου διεθνείς τράπεζες, παρέχοντας τους σχεδόν απεριόριστη ρευστότητα (1,2 τρις $).
Εάν κάποια από αυτές τις 22 τράπεζες (μεταξύ των οποίων βελγικές, ελβετικές, γαλλικές, βρετανικές και γερμανικές), αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, θα είχε καταστραφεί («καεί») το 70% των περιουσιακών στοιχείων όλων μαζί – με αποτέλεσμα την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος (Διάγραμμα: ETH Ζυρίχης).
Η ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ
Το γεγονός αυτό θα είχε αναμφίβολα συμβεί, εάν η αμερικανική κεντρική τράπεζα δεν τις είχε βοηθήσει – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, οι υποχρεώσεις αυτών των τραπεζών απέναντι στη Fed, υπερέβαιναν κάποιες φορές ακόμη και το εξαπλάσιο της χρηματιστηριακής αξίας τους. Σύμφωνα με τη μελέτη δε, η απώλεια ενός 10% των απαιτήσεων, όσον αφορά τις 22 αυτές τράπεζες, οδηγεί σε συνολικές ζημίες της τάξης του 60%, λόγω της μεταξύ τους δικτύωσης.
Συνεχίζοντας, με βάση τη συγκεκριμένη οικονομική μελέτη, συνολικά 147 χρηματοπιστωτικοί όμιλοι κυβερνούν ολόκληρο τον πλανήτη – ενώ για τις τράπεζες είναι ελκυστική η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δικτύωση τους, αφού έτσι εξασφαλίζουν το πλεονέκτημα της διάσωσης τους από τον κυρίαρχο του παιχνιδιού, από τη Fed, όσο λάθη και αν κάνουν.
Φυσικά στους 147 αυτούς ομίλους ανήκουν και εκείνοι οι επενδυτές, οι οποίοι δανείζουν τα χρήματα τους στις τράπεζες– όπως η Qatar Investment Authority, η Blackrock, τα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια της Σιγκαπούρης, της Σαουδικής Αραβίας κοκ.
Υπάρχει βέβαια ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο, ένα μεγάλο πρόβλημα των τραπεζών καλύτερα, όσον αφορά την έρευνα των συναδέλφων μας – οι οποίοι, όπως όλοι μας, προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο, προβλέποντας τι θα μπορούσε να συμβεί για να αποφευχθεί, παρά το ότι κατηγορούνται άδικα ότι δεν προτείνουν λύσεις (στην προκειμένη περίπτωση, οι αυτονόητες λύσεις είναι η «κατάτμηση» των «συστημικών» τραπεζών, η αυστηρή απαγόρευση να δικτυώνονται, καθώς επίσης να μεγαλώνουν επικίνδυνα, εξαγοράζοντας συνεχώς η μία την άλλη, ο διαχωρισμός τους είτε σε επενδυτικές, είτε σε καθαρά τραπεζικές κοκ.).
Το πρόβλημα είναι το ότι, οι μεγάλες τράπεζες δεν δίνουν ακριβή στοιχεία, όσον αφορά τις τοποθετήσεις τους, τα ρίσκα που έχουν αναλάβει, το μεταξύ τους δανεισμό κλπ. – ενώ είναι σε όλους γνωστό πως αποκρύπτουν ότι μπορούν, ενώ εμπλέκονται σε μεγάλες απάτες όπως, για παράδειγμα, στο σκάνδαλο Libor.
Επί πλέον όλων αυτών των απαράδεκτα «ομιχλωδών» καταστάσεων, οι κεντρικές τράπεζες χειραγωγούν την τιμή του χρυσού, «πλαστογραφούν» τα επιτόκια των ομολόγων του δημοσίου, «εκτρέφουν» τη βόμβα των παραγώγων (ανάλυση μας), επιτρέπουν το σκιώδη τραπεζικό τομέα κλπ.
Επομένως, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αδύνατον να ελεγχθεί ως οφείλει - με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι «έρμαιο» των διαθέσεων των τραπεζών (πόσο μάλλον όταν «υπηρετούνται» από την Πολιτική, εις βάρος των Πολιτών).
Ολοκληρώνοντας, το «μοντέλο» της Κύπρου έκανε απολύτως σαφείς τις προθέσεις των κυριάρχων του παιχνιδιού – ενώ το παράλληλο «μοντέλο» της Σουηδίας, η οποία έχει σχεδόν απαγορεύσει τις συναλλαγές με μετρητά (άρα και τα μετρητά χρήματα), επιτρέποντας μόνο τις τραπεζικές συναλλαγές, τεκμηριώνει τις προσπάθειες της απόλυτης υποδούλωσης των πολιτών στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των κρατών τους: την επερχόμενη δικτατορία των τραπεζών.
Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ
Προφανώς, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να μην συμβάλλουμε, με όλα όσα λέμε ή γράφουμε, στη δημιουργία εκείνου του κλίματος πανικού, το οποίο θα οδηγούσε στη μαζική επίθεση (Bank run) εναντίον των τραπεζών – με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ολοκληρωτικά το «σύστημα», με τη «βοήθεια» της γνωστής σε όλους μας «αυτοεκπληρούμενης» προφητείας.
Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε ότι είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να μην αποκρύπτουμε την αλήθεια – το τι πραγματικά ισχύει ή συμβαίνει δηλαδή, έτσι ώστε να είναι κανείς σε θέση να αποφασίσει ψύχραιμα τον τρόπο, με τον οποίο θα προστατεύσει όσο το δυνατόν καλύτερα τα περιουσιακά του στοιχεία.
Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, υπάρχει από πολλά χρόνια πριν μία ευρωπαϊκή οδηγία, η οποία αφορά την εγγύηση των καταθέσεων. Σύμφωνα με την οδηγία, εάν ισχύουν βέβαια οι πληροφορίες μας, η ιδία συμμετοχή των καταθετών στην εγγύηση αυτή είναι 10% - γνωστή επομένως στους ιθύνοντες.
Αναλυτικότερα, κάθε καταθέτης είναι υποχρεωμένος από την οδηγία να συμβάλλει στη διάσωση της τράπεζας του με το 10% των καταθέσεων του – το όριο δε, κάτω από το οποίο δεν υπάρχει υποχρέωση συμμετοχής του, είναι τα 20.000 €. Με άλλα λόγια, όλοι όσοι διαθέτουν καταθέσεις άνω των 20.000 € σε μία τράπεζα, η οποία κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στη διάσωση της - με το 10% των αποταμιεύσεων τους σε αυτήν.
Βέβαια, η οδηγία επιτρέπει στα κράτη-μέλη τη δυνατότητα να παρέχουν στους πολίτες τους αυξημένα επίπεδα καταθέσεων, κάτω από τις οποίες δεν θα συμμετέχουν με το 10% των χρημάτων τους – όπως έπραξε η Γερμανία, η οποία αύξησε το όριο στις 100.000 €, η Αυστρία, η Ελλάδα κλπ.
Εν τούτοις, με κριτήριο τα ταμεία εγγυήσεων καταθέσεων, έχουμε την άποψη ότι οι υποσχέσεις αυτές είναι μάλλον ευχολόγια, εάν τυχόν συμβεί το μοιραίο – αφού δεν υπάρχουν ούτε «κατά διάνοια» τόσα χρήματα διαθέσιμα, όσες είναι οι καταθέσεις.
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ.. ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του διαδικτύου!
